ذهن انسان چگونه زمان را درک می نماید؟

وجود ذرات غیرمادی در داخل بدن و مغز انسان و نیز تشکیل بدن انسان و مغز انسان از ذرات مادی باعث ایجاد یک فضای کوانتمی  مادی و غیرمادی متعادل شده در کنار یکدیگر می شود. از آنجا که زمان در هر یک از فضاهای کوانتمی مادی و غیرمادی سرعت خود را دارد و این زمان در یک فضای کوانتمی غیر مادی یک صد میلیونیوم فضای کوانتمی مادی است. با توجه به این اختلاف زیاد در زمان بین این دو ناحیه است که ذهن انسان می تواند گذشت زمان و به طبع آن مفهوم زنده بودن و زندگی را درک نماید. برای توضیح این مطلب مثالی می زنیم : ما می دانیم که حرکت یک امر نسبی است و در صورتی که در فضای آزاد مانند فضای بین کهکشان ها قرار گیریم نمی توانیم سرعت خود را حدث بزنیم ما اگر در حالت سکون باشیم و یا با سرعت ثابتی حرکت نماییم به دلیل اینکه نیرویی به ما وارد نمی شود نمی توانیم حرکت یا سکون خود را تشخیص دهیم برای تشخیص حرکت و یا سکون لازم است از کنار ما یک جسم دیگری عبور نماید و تازه با وجود آن نمی توانیم بگوییم که ما در حرکتیم یا جسمی که از کنار ما عبور می نماید. بنابراین ما برای درک موضوع حرکت نیاز به یک مرجع داریم که با توجه به آن سرعت یا سکون خود را تشخیص دهیم. زمان نیز به همین صورت در حال گذر است و اگر یک مرجع برای آن در نظر گرفته نشود نمی تواند مفهوم گذر زمان یا سکون در زمان را تشخیص داد به همین منظور ذهن انسان با توجه به در اختیار گرفتن دو زمان متغییر در محاسبات خود می تواند یکی از آنها را مرجع قرار داده و در نتیجه ما همواره می توانیم گذر زمان را حتی به صورت مطلق حس نماییم و در صورتی که این مرجع که همان ذرات غیرمادی است از ذهن خارج شوند گذر زمان برای ما بی معنی خواهد شد و تصور این که زمانی وجود دارد و یا حرکت و احساس گذر زمان برای ذهن از بین می رود. همچنین لازم به ذکر است با توجه به این موضوع هر چند که ذهن انسان با توجه به این مکانیسم می تواند همواره گذر زمان را درک نماید با این حال با توجه به تغییر شرایط کوانتمی بدن انسان در ساعات مختلف و یا قرار گرفتن در شرایط مختلف ممکن است تغییراتی را در درک چگونگی گذر زمان و یا سرعت زمان به وجود آورد.