سیستم ذخیره اطلاعات در مغز

در کد دهی برای ذخیره اطلاعات ما از سیستم های مختلفی استفاده می نماییم که اغلب آنها مبتنی بر سیستم های دیجیتالی یا صفر و یک می باشد. بر پایه این سیستم عدد یک به ولتاژ بالا و یا قله پیک اتلاق شده و عدد صفر به ولتاژ پایین و یا دره پیک اتلاق می شود. در این روش با قرار دادن صفر و یک ها در کنار یکدیگر اطلاعات ذخیره می شود. به عنوان مثال در یک سی دی که با روکش پلی کربنات پوشیده شده است وقتی نور فرابنفش با آن برخورد می نماید از حالت کریستالی به آمورف تغییر ماهیت می دهد و در نتیجه دو حالت مختلف در آن قابل تشخیص است که به لایه آمورف عدد 1 و لایه کریستالی عدد 0 داده شده و به این ترتیب اطلاعات ذخیره می شود. به همین ترتیب در هر سیستمی که لازم به ذخیره اطلاعات باشد باید یک تغییر اساسی قابل تکرار در سطح مشخصی قابل تشخیص و اعمال باشد تا بتوان اطلاعات را به صورت یک کد ذخیره نمود.

در یکی از پیشرفته ترین این روش ها که در کامپیوترهای کوانتمی استفاده می شود از اندازه حرکت زاویه ای کوانتمی الکترون ها برای کدگذاری برای ذخیره اطلاعات استفاده می شود. اندازه حرکت زاویه ای الکترون ها کوانتمی بوده و در حقیقت خواصی از جایگزینی الکترون ها در فضا می باشد که با توجه به آن می توان مقادیر متفاوت ولی کاملا مشخصی را برای آن در نظر گرفت . در نتیجه با استفاده از میدان های مغناطیسی می توان این مقادیر را در یک اتم تغییر داده و یا با استفاده از دتکتورهای میدان مغناطیسی می توان اعداد یادداشت شده را بازیابی نمود.

اما در همه این روش ها ارتقاء اطلاعات و بهبود اطلاعات دارای مکانیزم مشخصی است و طی آن باید اطلاعات قبلی حذف و اطلاعات جدید به جای آن قرار بگیرند. همچنین ظرفیت این نوع ذخیره اطلاعات محدود بوده و نمی توان به صورت نامحدودی اطلاعات را ذخیره نمود. همچنین این روش ذخیره اطلاعات نمی تواند ترکیب و ادغام اطلاعات را برای ایجاد مفاهیم جدید و ذخیره همزمان این مفاهیم را ایجاد نماید. در صورتی که مغز همه این ویژگی ها را دارد و نحوه ذخیره سازی به صورتی است که علاوه بر نامحدود بودن ذخیره اطلاعات در یک حجم بسیار کوچک اطلاعات ذخیره شده این قابلیت را دارند که بهبژود یافته و مانند یک اندام اصلاح و رشد بیابند. همچنین اطلاعات ذخیره شده می توانند با توجه به ویژگی خود با اطلاعات دیگر تداخل ایجاد نموده و با جذب یا دفع اطلاعات دیگر مفاهیم جدیدی را ایجاد نمایند و به صورت همزمان این اطلاعات به طور اتوماتیک ذخیره می شود.

مغز برای اینکه بتواند اینکار را انجام دهد از سیستم پیشرفته تری استفاده می نماید که در آن اهمیت اساسی با نویز می باشد نه سیگنال. به این ترتیب فعل و انفعالات شیمیایی در مغز انسان حفره هایی را برای عبور الکترون ها در داخل سلول های مغز ایجاد می نماید و این حرکت به صورت یک سیگنال با نویزهای بیشمار در می آید که اطلاعات به صورت کد شده در نیزهای این سیگنال قرار می گیرند و اجزای این اطلاعات به صورت کد دهی مشخصی در این سیگنال های الکتریکی قرار داده می شوند. نکته مشخص این است که مغز تنها از یک سیستم کد دهی استفاده نمی کند و دست خود را در این زمینه بازمی گذارد به این ترتیب که ابتدا سیگنال را تولید می نماید و پس از تولید سیگنال بخش های مختلف آن را به اطلاعاتی که آماده ذخیره است ارتباط می دهد.بنابراین نیازی به این وجود نخواهد داشت که از یک سیستم مشخص و معین استفاده نماید که بر طبق آن لازم باشد حتما سیگنال تولید شده دارای شرایط خاصی از تکرار پذیری باشد. بنابراین مغز دائما الگوهای جدیدی برای ذخیره اطلاعات ایجاد می نماید و ارتباط بین این الگوها بستگی زیادی به ارتباط اطلاعات دارند به این ترتیب که هر اطلاعات با توجه به اثر شیمیایی و فیزیولوژیکی که در سلول ها ایجاد می نمایند نویزهای مشابهی تولید می نمایند و مغز برای وابسته نمودن اطلاعات به این سیگنال ها از الگوهای مشابهی استفاده می نماید در نتیجه اطلاعات با یکدیگر ارتباط الگویی داشته و در نتیجه در بازخوانی و یادآوری نیز مغز می تواند از الگوهای نزدیک به هم برای باز نمودن اطلاعات ذخیره شده استفاده نماید.