زمان عامل تعیین کننده در فرآیندهای فیزیکی

موضوع فضا و زمان در بررسی های کوانتمی و نسبیتی موضوع بسیار مهمی بوده و همواره در معادلات نسبیتی و کوانتمی به آن پرداخته می شود. به علت پیچییدگی موضوع فضا-زمان ما در این بخش فقط به ویژگی های زمانی می پردازیم تا اهمیت این موضوع به طور مستقل درک شود.

تعریف ما از زمان بسیار نزدیک به فضا می باشد به این ترتیب که قرار گرفتن هر جسم یا ماده در یک فضای مشخص زمان مشخصی را برای جسم رقم خواهد زد . به این ترتیب ما درون اجسام زمان های متفاوتی را می توانیم بر مبنای مکان آنها داشته باشیم. به عنوان مثال در موضوع گرانش ما با پدیده تا شدگی فضا-زمان روبرو هستیم که بر روی نوارهای مشخصی امتداد پیدا می کند و موجب نیروی گرانش می شود. برای درک بهتر گرانش ما موضوع فضا را موقت کنار گذاشته و تنها از منظر زمان به موضوع نگاه می کنیم. هر جسم در اطراف خود زمان متفاوتی را احساس می کند و دلیل آن نیز به زمان های متفاوت پیدایش ذرات بنیادی ارتباط دارد بنابراین تجمیع زمان های ذرات بنیادی هر جسم نماینده درک زمانی آن جسم از محیط پیرامونی خود است. بنابراین می توان گفت دو جرم به این دلیل همدیگر را جذب می نمایند که زمان های متفاوتی را درک می نمایند و این اختلاف زمانی باعث ایجاد نیروی کشش در جهت تعدیل این تفاوت می شود حال موضوع این است که چه نوع اختلاف زمانی باعث بروز جاذبه و چه نوعی باعث بروز دافعه شده است.

بر مبنای اختلاف زمانی جرم های مختلف سه حالت متصور است اگر ما فضای خالی و بسیار دور از کهکشان ها را به عنوان زمان صفر در نظر بگیریم برخی از ذرات در زمان منفی قرار گرفته و برخی از ذرات در زمان مثبت قرار می گیرند بنابراین ما باید برمبنای زمان صفر به بررسی ماهیت اشیاء بپردازیم. این اختلاف زمانی با زمان صفر بسیار ناچیز و در حدود ^-30 10 ثانیه می باشد . با توجه به همین اختلاف زمانی اندک نیروی بسیار عظیمی ایجاد می شود و در صورتی که این اختلاف زمانی بین حالت صفر بیشتر باشد این نیرو افزایش می یابد. با توجه به این موضوع ذراتی که یک بعد زمانی را تجربه می کنند یکدیگر را دفع نموده و ذراتی که با یکدیگر اختلاف زمانی داشته و بعدهای مختلف فضا و زمان را درک می نمایند یکدیگر را جذب می نمایند. به عنوان مثال الکترون ها به عنوان یکی از ذرات بنیادی به دلیل قرار داشتن در یک بعد زمانی یکدیگر را دفع می نمایند و اگر بتوان الکترون را از بعد زمانی خود خارج نمود می توان دو الکترونی به وجود اورد که یکدیگر را جذب نمایند. ولی الکترون ها به دلیل اختلاف زمانی بسیار ناچیز با پروتون ها انها را جذب و این دو ذره به سوی هم کشیده می شوند. در مورد جاذبه نیز به همین شکل می باشد تمام ذرات مادی زمان های متفاوتی را احساس می نمایند (موضوع دافعه تنها در ذرات بنیادی با ابعاد زمانی برابر حادث می شود) بنابراین نیروی زمانی جاذبه بین انها شکل می گیرد. هر جسم بر مبنای شکل و جرم خود درک مشخصی از زمان دارد و این موضوع می تواند به عنوان یکی از ویژگی های اختصاصی آن جسن در نظر گرفته شود و حتی می توان این ویژگی را اثر انگشت آن جسم بنامیم زیرا هیچ دو جسمی نمی توانند درک یکسانی  از زمان داشته باشند زیرا در این صورت نیروی جاذبه بین ان ها به نیروی دافعه تبدیل می شد و البته همین موضوع می تواند نشان دهد که نیروی ضدجاذبه امکان پذیر است.

موضوع اختصاصی بودن زمان برای هر جسم در شکل گیری نیروهای طبیعی بسیار موثر می باشد. با توجه به این موضوع می توان گفت هیچ دو جسمی در جهان در یک زمان به وجود نیامده و ما یک مرحله بسیار فشرده  در چینش مواد و شکل گیری اجسام را داشته ایم که هر جسم برای خود یک ویژگی اثرانگشتی به نام بعد زمانی دارد و این موضوع باعث شکل گیری نیروهای طبیعی شده است.

این موضوع نشان می دهد که کوانتیده بودن زمان و موضوع کوانتمی بودن فضا -زمان بسیار پیچیده تر از موضوع انرژی می باشد و اختلاف فازها در کوانتیدگی فضا-زمان بسیار ناچیز و بسیار کوچکتر از آن است که ما بتوانیم آن را اندازه گیری نموده و یا به درک درستی از آن برسیم.