ذهن تنها عنصری است که می تواند بین فضای مادی و غیرمادی ارتباط برقرار نماید و این موضوع به این دلیل است که یک سلول مغز انسان می تواند درکی را که از محیط اطراف دارد به سلول های دیگر منتقل نماید و این موضوع باعث می شود که ما در ذهن خود یک نوع تلسکوپ فضایی داشته باشیم که با آن می توانیم فضای غیرمادی را مشاهده نماییم اما این مشاهده یک مشاهده یکطرفه نسیت بلکه ذهن نیز می تواند توسط همین تونل ایجاد شده با فضای غیرمادی ارتباط برقرار نماید.
نکته قابل ملاحظه در این خصوص این است که ذهن انسان در طول سال های مختلف از پیدایش بشر رفته رفته ساختار بهتری را برای این ارتباط ایجاد نموده و می توان گفت فضای مادی و غیرمادی در ذهن انسان نزدیک تر شده اند و این موضوع باعث می شود که جهان های موازی برای ذهن قابل دسترس تر می باشد تا عناصر دیگر.
روند توسعه ذهن انسان به گونه ای است که در کنار ابعاد مادی خود بتواند به شکل بهتری با یک جهان موازی ارتباط داشته باشد و این موضوع را از طرق مختلف می توان تشریح نمود.
ذهن یکی از روش های معمول در خصوص نزدیک شدن به یک جهان موازی یا جهان غیرمادی را به این صورت کسب می کند که به کوچکترین اجزای خود استقلال لازم را در خصوص ارتباط با جهان موازی می دهد و مکانیزم های لازم در خصوص ارتباط با سلول های دیگر و تبدیل درک متقابل و تصاویر و جریانات قابل درک توسط یک مجموعه سلولی را پدید می آورند و این موضوع باعث می شود که بسیاری از تخیلات ما قابل شکل گیری باشد و بسیاری از موضوعاتی که برای ما مفهوم خاصی ندارند برای ذهن دارای مفهوم خاصی بوده و بخشی از مکانیزم ارتباطی ذهن با یک جهان موازی می باشد.
تلسکوپ ذهنی که مغز انسان آنرا بکار می گیرد مجموعه ای از سلول ها می باشد که به یک سلول نهایی ختم می شود و در داخل سلول نیز این مسیر ادامه دارد تا توانایی ارتباط با یک فضای کوانتمی غیرمادی ایجاد شود و این مسیرها می تواند به صورت خودکار ایجاد شود و یا به صورت کنترل شده توسط فرد ایجاد شود. توانایی انسان در استفاده از این الگوها می تواند ژنتیکی باشد و یا فرد با توجه و تمرکز بر روی برخی از مسائل به آن دسترسی یابد.
تلسکوپ های مخروطی ایجاد شده در مغز انسان بهترین مکان در ایجاد افکار تخیلی در انسان می باشند و یکی از مکانیسم های ایجاد تخیل در ذهن انسان با استفاده از همین الگوها می باشد. بنابراین یکی از اثرات مهم جهان های موازی بر روی ذهن انسان شامل تاثیرگذاری آنها بر تخیلات ذهنی انسان می باشد.
با توجه به دور شدن کهکشان ها از یکدیگر حجم فضای غیرمادی در حال افزایش است و در نتیجه نسبت فضای کوانتمی غیرمادی (خلاء) به فضای کوانتمی مادی افطایش می یابد. این موضوع باعث افزایش سرعت نور و یا هر ذره مادی دیگری خواهد شد. حرکات اجرام آسمانی نیز سریعتر خواهد شد. البته این افزایش سرعت بسیار ناچیز می باشد و برای اندازه گیری آن و مقایسه با زمان حال باید سال های زیادی صبر نمود.
زمان نیز از این قائده مستثنی نخواهد بود با افزایش بیش از پیش جهان و دور شدن ذرات مادی زمان نیز کاهش می یابد و دلیل این موضوع نیز افزایش فضای خلاء در مقابل فضای مادی است. در فضای خلاء زمان یک صد میلیونیوم زمان در فضای مادی است و با توجه به افزایش حجم این فضا زمان نیز در مجموع برای ما کندتر خواهد گردید. این موضوع سبب کندتر شدن سرعت ذرات غیرمادی در فضا شده و در نتیجه تاثیر زیادی از جهت کندتر شدن فعل و انفعالات ذهنی می گذارد. البته این تغییرات برای شدید شدن نیاز به زمان زیادی دارد.
با توجه به اینکه سرعت امواج غیرمادی با افزایش بینهایت فضای خلاء به سمت صفر میل می نماید در جایی از جهان که دیگر ذرات مادی وجود ندارد و از ذرات مادی بسیار دور شده ایم دیگر فضای کوانتمی مادی برای حرکت ذرات غیر مادی وجود نخواهد داشت و این موضوع سبب می شود سرعت حرکت ذرات غیرمادی که تاثیر بسیار زیادی بر ذهن دارند صفر شود در این صورت ذهن کارایی خود را از دست داده و نمی تواند به صورت درست کار نماید زیرا ذهن با استفاده از این امواج تصورات و تخیلات را ایجاد می نماید. بنابراین به علت وجود همین فضای مادی است که ذهن به راحتی کار خود را انجام می دهد و دور شدن از زمین خود باعث کاهش فعالیت ذهنی خواهد شد.
هر چه ما به زمین به عنوان نزدیکترین ذره مادی نزدیکتر باشیم دریافت امواج کوانتمی غیرمادی آسان تر خواهد بود. با توجه به این موضوع ارتفاع گرفتن از زمین می تواند سرعت دریافت این امواج را کاهش دهد بنابراین بلندی و پرواز می تواند در دریافت های ما اختلال ایجاد نماید. با اینحال به دلیل تاثیرات شدید زمین بر محیط اطراف خود این موضوع در ارتفاع های پایین تاثیر زیادی ندارد. این موضوع در شرایطی حاد می شود که ما در یک فضایی قرار گیریم که از اجسام مادی فاصله زیادی گرفته و هیچ گونه تاثیرات کوانتمی این اجسام بر فضای درونی ما وجود نداشته باشد.